Film „Nasze matki, nasi ojcowie” to udana – z punktu widzenia polityki historycznej adresowanej do narodu niemieckiego – produkcja mająca przekierować dyskusję na temat II wojny światowej w stronę opowieści o dobrych Niemcach i złych nazistach.
Można powiedzieć: nic nowego. Już od dłuższego czasu jesteśmy świadkami istnienia oraz skutków tej szkoły historycznej.
Niemcy odwiedzający Muzeum Powstania Warszawskiego najczęściej zadają ponoć tylko jedno pytanie: dlaczego na wystawie używane jest słowo „Niemcy”, a nie „naziści”?
Niemniej ten trzyczęściowy serial i dotychczasowe jego dzieje stworzyły nową
jakość w uprawianiu przez stronę niemiecką polityki pamięci. Oto państwowej telewizji naszego sąsiada z Zachodu udało się nakręcić
film, w którym jednym z bohaterów negatywnych jest Armia Krajowa, a państwowa telewizja w Polsce ten
film nie tylko zakupiła, ale jeszcze na dodatek nie zmusiła (ba! nawet nie spróbowała) strony niemieckiej do jakiegokolwiek zadośćuczynienia za pohańbienie dobrego imienia Polskiego Państwa Podziemnego.
Nazwać kłamstwo po imieniu
W celach propagandowych, jak sądzę, debata po filmie z udziałem przedstawicieli TVP (w tym Piotra Kraśko, który wystąpił niespodziewanie w roli superwrażliwego Polaka) miała przykryć ślady uderzenia niemieckiego pejcza w polski policzek. Ale i tak niewiele z tego wyszło.
Żaden z niemieckich gości nie był w stanie (bo słuchano ich w Niemczech także) dokonać aktu skruchy i po ludzku przeprosić za chamstwo, którego się w tym serialu dopuszczono w kwestii polskiej.
Jak zawsze chamstwo i kłamstwo najlepiej nazywać po imieniu, a nie ubierać w formy dyplomatycznego karła zginającego kark w imię załatwienia jakiegoś kompromisu. Dopiero z pozycji człowieka wyprostowanego można się zastanawiać, jakie funkcje spełnia ten serial dla narodu niemieckiego – dziś.
Takiej formuły jednak nie wybrano.
foto: Zbyszek Kaczmarek/Gazeta Polska
