.jpg)
Serdecznie zapraszam na otwarte spotkanie z Panem Witoldem Gadowskim w ramach trasy REBEKLIA 24 w dniu 9 lutego 2024 o godz. 17 w Karczmie Matras ul. Jozefa Marka 52.
Józef Olchawa
Witold Gadowski życiorys na podstawie Wikipedia
Urodził się 4 listopada 1964 jako syn Franciszka[1][2]. Jego dziadek Franciszek Gadowski (ur. 1898, był majorem Wojska Polskiego II RP, zm. 23 września 1939 we Lwowie), a ojciec, także Franciszek (żyjący w latach 1935–1992) w 1940 został wywieziony w głąb ZSRR, a w PRL był oficerem Wojsk Ochrony Pogranicza i od 1955 członkiem PZPR[3][4]. Ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 80. XX w. był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów i twórcą podziemnego klubu politycznego „Okop”. Członek założyciel Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Dziennikarz „Czasu Krakowskiego” i reporter śledczy „Gazety Polskiej”. W latach 90 XX w. korespondent wojenny na Bałkanach. Organizator konwojów z pomocą dla ofiar wojny w Kosowie. W 1991 kandydował do Sejmu RP z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum[5], a w 1993 z listy Ruchu dla Rzeczypospolitej[6]. W latach 2000–2002 dyrektor Wydziału Informacji Urzędu Miasta Kraków i rzecznik prasowy Prezydenta Miasta Kraków Andrzeja Gołasia.
Wieloletni dziennikarz telewizji TVN, gdzie był reporterem programu „Superwizjer”[7]. Od 1 stycznia 2007 do 20 stycznia 2009 dyrektor krakowskiego oddziału Telewizji Polskiej. Jeden z pomysłodawców widowiska publicystycznego Cienie PRL-u emitowanego od 2008 w TVP1 oraz Małopolskiej Nagrody Filmowej „Trzy Korony Małopolski” (edycja I – 2008, edycja II – 2009). Do maja 2010 pracował w TVN w Krakowie. Wraz z Przemysławem Wojciechowskim zrealizował cykl reportaży pt. „Tragarze śmierci”, opowiadający o współczesnym terroryzmie[8]. Był jednym z autorów m.in. wywiadów z Iliczem Ramirezem Sanchezem, zwanym „Carlosem” lub „Szakalem” oraz jego żoną (wraz z Przemysławem Wojciechowskim i Beatą Biel), z Hansem Joachimem Kleinem, z jedną z założycielek RAF – Astrid Proll, jednym z przywódców Drugiej Generacji RAF Peterem-Juergenem Boockiem, oraz z córką Ulrike Meinhof. Rozmawiał także z francuskim sędzią Jeanem-Louisem Bruguière. Współrealizował dwa reportaże o powiązaniach Abu Nidala z Polską. Równocześnie powstała napisana wraz z Przemysławem Wojciechowskim książka pt. „Tragarze śmierci. Polskie związki ze światowym terroryzmem”, wydana w kwietniu 2010 r.[9] Od 10 maja do 12 października 2010 dyrektor TVP1[10][11]. Wykładowca reportażu na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II, dawniej Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna. Autor opowiadań, wierszy, piosenek, publicysta internetowy (na: Salon24, stefczyk.info). Pierwszą swoją powieść „Wieża komunistów” wydał w 2012. Oparta na historii FOZZ[12], chronologicznie druga część tryptyku. Pierwsza część, „Smak wojny” (premiera: 2013), jak zapewnia autor, jest „powieścią awanturniczą” opisującą losy Andrzeja Brennera w czasie wojny w dawnej Jugosławii – w Kosowie, „…trzecia będzie o Smoleńsku. Chciałbym, żeby ten cykl zakończył się bardzo aktualnie, zmierzeniem się głównego bohatera z tym wszystkim z czym my też się mierzymy – zapowiada autor”. Publikował m.in. w „Rzeczpospolitej”, „Wprost”, „Dzienniku Polskim” i polonijnych gazetach emigracyjnych. Autor dwóch książek publicystycznych „Lokal dla awanturnych” i „Krew nie woda”. wydanych przez wydawnictwo „Replika”. Krytyk rządów koalicji PO-PSL, spotkał się z krytyką, gdy zaatakował liderów PO[13][14]. Publicysta krytykuje również działalność polityczną prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego, jego obecnych i byłych współpracowników, Magdaleny Sroki, prezes Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w latach 2015–2017. Prowadzi od 21 marca 2014 na platformie udostępniania wideo YouTube[15] program publicystyczny w formie komentarzy dotyczących aktualnej sytuacji politycznej i społecznej w Polsce i na świecie[16]. Od grudnia 2012 do 28 marca 2020 współpracownik czasopisma „Sieci”[17][18]. Wraz z Maciejem Grabysą reżyser pierwszego w Polsce dokumentu opowiadającego o międzynarodowym rynku handlu ludzkimi organami. Od września 2016 był autorem i gospodarzem programu „Łowca smoków” w TVP1[19]. Zakończył następnie współpracę z TVP1 w czerwcu 2017 w wyniku konfliktu z ówczesnym prezesem TVP Jackiem Kurskim[20]. Prowadził w Radiu WNET audycję poranną[21]. Dokonuje analiz islamskiego zagrożenia terroryzmem w katolickiej "Niedzieli"[22]. Gadowski od marca 2019 do 31 maja 2019 był gospodarzem programu "Komentarz dnia" w Polskim Radio PR 1, po czym został zwolniony. Wcześniej był jednym wśród prowadzących "Debatę Jedynki"[23]. Obecnie dziennikarz i felietonista internetowego wydania Niedzieli[24]. Publikuje również swoje felietony na portalu Niezależna.pl[25] i tygodniku „Gazeta Polska”[26]. Od 2017 jest wiceprezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[27]. W czasie pandemii choroby COVID-19 w Polsce deklarował się jako przeciwnik szczepień przeciw COVID-19 i obostrzeń epidemicznych[28][29]. W 2022 wszedł w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika „Rzeź Wołyńska” w Domostawie[30].
Życiorys opracowano na podstawie Wikipedia
